1910-1929.
Dvadest šestog aprila 1910. Paši, rođenoj Šabanović i Aliji Selimoviću, rodio se sin Mehmed. Djetinjstrvo provodi u tuzlanskoj mahali.
Oca je neobično poštovao, a majka je imala vidnog uticaja na njegovo formiranje u tradiciji dobre patrijarhalne muslimanske kuće.
U Tuzli završava osnovnu školu i gimnaziju. Bio je za svoje godine neobčno načitan. Naročito je opčinjen djelima Dostojevskog, kome se “vraćao neprestano”.
Piše pjesme i pripovijetke a prvu priču mu objavljuje list tuzlanske gimnazije Prvijenče.
Veliku maturu položio je školske godine 1928/29.
U jesen 1929. upisuje se na Pravni fakultet u Beogradu.
1930-1934.
Iako je položio više ispita na “pravu”, u novembru 1930. moli rektorat Beogradskog univerziteta da mu dozvoli prelaz sa Pravnog na Filozofski fakultet.
Na studijama prijatelji su ga prozvali Meša i taj će mu nadimak ostati do kraja života.
Stanuje u Gajretovom domu. Svira gitaru i harmoniku, nastavlja da igra fudbal u BUSKU (Beogradskom univerzitetskom sportskom klubu).
Diplomirao je martovskom roku 1934. godine, i to srpskiohrvatski jezik, jugoslovensku književnost, češki jezik, narodnu istoriju i ruski jezik.
1935.
U aprilu je postavljen za nastavnika Građanske škole trgovačkog smjera u Tuzli.
Iz zdravstvenih razloga oslobođen je služenja vojske.
1936-1941.
U jesen posatavljen je za profesora Gimnazije u Tuzli gdje predaje srpskohrvatski jezik i higijenu.
Umire mu otac Alija od apopleksije u 54-toj godini života. Za to vrijeme rada u Gimnaziji ima veliki uticaj na intelektualnu omladinu grada.
Honorarno predaje u Medresi. Igra fudbal, vježba u Sokolu, piše priče.
U maju 1939. položio profesorski ispit.
1941.
Drugi svjetski rat dočekuje, kako sam piše, “izgubljen deprimiran stvorenim stanjem u Jugoslavijio i svijetu”. Stavlja se Komunističkoj partiji na raspolaganje vršeći razne zadatke u gradu.
1942.
Zbog saradnje sa NOP-om, Mešu, njegovu sestru i srednjeg brata hapse ustaše: “Sve troje smo vezani u lance (bili smo vezani 42 dana) i stavljeni u samice policijskog zatvora”. Poslije 4 mjeseca pušten je iz zatvora zbog nedostatka dokaza.
1943.
Odlazi u šumu, na Majevicu, u partizansku brigadu. Postaje član Komunističke partije Jugoslavije.
U maju je na oslobođenoj teritoriji – član Agitpropa oblasnog komiteta za istočnu Bosnu.
U partizanima se ženi.
Aktivan je saradnik novopokrenutog lista Oslobođenje. Piše bilješke, crtice i reportaže.
Stalni je saradnik lista Front slobode, organa Anztifašističkog fronata za istočnu Bosnu.
1944.
Član je redakcije Fronta slobode.
Krajem godine u Tuzli je presudom vojnog suda III korpusa strijeljan Mešin stariji brat Šefkija Selimović “zato što je iz magacina Glavne uprave narodnih odbora uzeo krevet, ormar i stolicu, i još neke sitnice…”
Ne zna se gdje je sahranjen. “Jedan tako pametan, živ čovjek, dinamičan… tako, odnosio se malo zaštitnički prema meni. Naravno bio mi je uzor. Volio sam ga…”
Taj motiv ubijenog brata se javlja u “Tišinama” i u “Dervišu”…
Premješten je u tek oslobođeni Beograd. Nalazi se na dužnosti načelnika Odjeljenja za publikacije Komisije za utvrđivanje zločina okupatora i njihovih pomagača.
1945.
Rodila mu se kćerka Slobodanka.
U ljeto 1945. upoznao se sa Darkom Božić, kćerkom generala bivše jugoslovenske vojske.
Već tada nosi ideju za roman “Derviš i smrt”.
1946.
Postaje član Komisije za kulturu Vlade FNRJ i načelnik Odjeljenja za kulturne veze sa inostranstvom.
U časopisu Naša književnost objavljuje svoju prvu pripovijetku “Pjesma o oluji”.
1947.
Ženi se sa Darkom.
Zbog razvoda i ženidbe isključen je iz članstva Kommunističke partije. “Isključen sam iz Partije, a docnije otpušten s posla.”
Sa Darkom prelazi u Sarajevo. Stanuje kod prijatelja Ismeta Mujezinovića.
Postaje profesor Više pedagoške škole u Sarajevu. Sarajevska Svjetlost objavljuje pripovijetku “Uvrijeđeni čovjek”.
Veoma je aktivan u književnom životu Sarajeva.
1948.
Stalni je saradnik novopokrenutog književnog časopisa Brazda gdje, pored ostalih, objavljuje radove o Maruliću, Ćipku, Nazoru, Ćopiću i drugima.
U julu dobija kćerku Mašu.
Interesuje ga pozorište, film i slikarstvo.
1949.
U aprilu je primljen u Udruženje književika Bosne i Hercegovine što je u julu potvrdila Uprava Saveza književnika Jugoslavije.
Rukopis knjige pripovijedaka “U oluji” izgubljen je u sarajevskoj Narodnoj prosvjeti.
U septembru rodila se kćerka Jesenka.
Ponovo je primljen u Komunističku partiju.
1950.
Izlazi mu prva knjiga pripovijedaka u izdanju zagrebačke Zore pod nazivom “Prva četa”.
Povremeno sarađuje u beogradskim Književnim novinama. U septembru je izabran za docenta na katedri za književnost Filozofskog fakulteta u Sarajevu – predaje romantizam.
1951.
Urednik je časopisa Brazda. Napisao obiman ogled o Stevanu Sremcu.
1952.
Završio studiju o stvaralaštvu Hasana Kikića, koju štampa sarajevska Svjetlost.
Redaktor je i pisac predgovora izdanja stihova i proze Jovana Dučića.
1953.
Priređuje izbor pripovijedaka Janka Veselinovića. Ostaje bez posla.
“I onda se desila čudna stvar. Meni je otkazano povjerenje. Nikad nisam saznao zašto. Ja sam četiri godine bio bez posla, bez zaposlenja ikakvog, i vrlo teško sam živio sa porodicom… I te četiri godine sam radio razne poslove, koji nisu imali nikakve veze sa književnošću, da bih prehranio porodicu…” Sarađuje u Oslobođenju i Borbi.
1956.
Po motivima Selimovićeve pripovijetke “Tuđa zemlja” reditelj Jože Gale snima film koji će biti zapažen na Festivalu u Puli.
1957.
Postavljen je za direktora Drame Narodnog pozorišta u Sarajevu.
1961.
Izabran je za glavnog i odgovornog urednika časopisa Život. Urednik je u izdavačkom preduzeću Veselin Masleša.
Izlazi Selimovićeva knjiga pripovijedaka “Tuđa zemlja”. Svjetlost objavljuje prvi roman Meše Selimovića – “Tišine”. Izabran je za glavnog urednika Izdavačkog preduzeća Svjetlost.
1962.
Izabran je za predsjednika Udruženja književnika Bosne i Hercegovine.
Počinje da piše roman “Derviš i smrt”.
Dobitnik je Šestoaprilske nagrade grada Sarajeva ( za roman “Tišine”).
1964.
Na VII kongresu Saveza književnika Jugoslavije u Titogradu izabran je za predsjednika Saveza pisaca.
“Tišine” izlaze na slovenačkom i makedonaskom jeziku.
U Oslobođenju objavljuje odlomak iz romana “Derviš i smrt”.
1966.
Završava roman “Derviš i smrt”.
“Ja nisam imao muka sa Dervišem. Išao je prilični lako. Pisanje mi je pričinjavalo radost… To je veliki dug romana, preko 400 stranica… Sve je bilo nakupljeno u meni i jednostavno je išlo…”
Roman je posvetio supruzi Darki.
Roman se prvobitno zvao “Četiri zlatne ptice” i objavljen je u časopisu Život.
U septembru roman izlazi u ediciji Savremenici sarajevske Svjetlostui.
Dobitnik je Dvadesetsedmojulske nagrade Bosne i Hercegovine (za roman “Tišine”).
1967.
Početkom februara jednoglasno dobija NIN-ovu nagradu za najbolji roman u 1966. godini.
U Dubrovniku počinje da piše novi roman “Tvrđava”.
Boravi u Tuzli i izražava želju da se poslije penzije vrati u rodni kraj.
Narodno pozorište u Zenici postavlja na scenu “Derviša i Smrt”.
1968.
Izabran je za člana Izvršnog odbora Sterijinog pozorja.
U martu postaje dlopisni član SANU.
Izabran je za redovnog člana Akademije nauka i umjetnosti Bosne i Hercegovine.
Dobitnik je Njegoševe nagrade.
1970.
Svjetlost objavljuje novi Selimovićev roman – “Tvrđava”. Posvećen je kćerkama Maši i Jesenki.
Nagovještava odlazak iz Sarajeva. Dobitnik je nagrade AVNOJ-a.
1971.
Narodno pozorište u Sarajevu izvodi “Tvrđavu”, dramu u dva dijela.
Pisci iz Bosne i Hercegovine predlažu da se Meša Selimović kandiduje za ovogodišnju Nobelovu nagradu za književnost. Promovisan je za počasnog doktora Univerziteta u Sarajevu.
1972.
Odlazi u penziju.
Počinje sa pisanjem “Sjećanja”.
Odbio je da podnese ostavku na članstvo u Glavnom odboru Srpske književne zadruge i da se distancira od njene aktivnosti.
U biblioteci Srpska književnost u sto knjiga Matica srpska i SKZ objavljuju “Derviš i smrt”.
1973-1977.
Seli se u Beograd. Završava roman “Krug”.
21. marta 1974. izabran je za redovnog člana SANU. Objavljen je noi roman Meše Selimovića – “Ostrvo” (1974). Povodom tridesetgodišnjice rada udruženi izdavači objavljuju Sabrana djela Meše Selimovića (“Derviš i smrt”, “Tvrđava”, “Tišine”, “Magla i mjesečina”, “Ostrvo”, “Djevojka crvene kose”, “Pisci, mišljenja i razgovori”, “Za i protiv Vuka”).
Izlazi knjiga “Sjećanja” (1976).
1977.
U prevodu Moriset Begić i Simon Moris francuska izdavačka kuća Galimar objavljuje roman “Derviš i smrt”.
Roman nailazi na izuzetno povoljan prijem francuske javnosti.
1981.
Galimar objavljuje na francuskom jeziku “Tvrđavu”, u prevodu Žana Deska i Simon Moris.
1982.
11. jula, u Beogradu je, poslije duže bolesti, umro Meša Selimović. Sahranjen je 14. jula u Aleji zaslužnih građana na Novom groblju u Beogradu.
Iz kataloga izložbe Četiri zlatne ptice : Meša Selimović : devedeset godina od rođenja / autor izložbe i kataloga Medhija Maglajlić, Sarajevo, Preporod, 2000.